Avonturen in China

Deze zomer mocht ik met de Aardrijkskunde Olympiade twee en een halve week naar Hong Kong en China voor de internationale versie van de wedstrijd, de ‘iGeo’. Ons reisgezelschap bestond uit de vier winnaars van de Nederlandse Aardrijkskunde Olympiade: Jacobus Petersen, Vito Tillart en Nora Schreuder, en om de groep een beetje in toom te houden (of juist niet) ook nog ‘aardrijkskunde guru’ Tim Schuring en Twickel’s eigen Alice Peters en Frans Westerveen.

Vol goede moed vertrokken we eind juli naar Schiphol, met onze polo’s met naam en het logo van de Olympiade en de koffertjes helemaal vol. Gelukkig gingen we niet met vreemden op pad: bij de Nederlandse finale hebben we elkaar al leren kennen bij verschillende dagen voorbereidend veldwerk, waar we vooral met z’n vieren en Tim, opgepropt in een klein huurautootje de ‘Hunebed Highway’ en andere uithoeken van Nederland opzochten om eens even te kijken hoe goed we waren in het tekenen van kaarten. Zin hadden we dus zeker, maar wat er nou daadwerkelijk zou gebeuren in die weken wist niemand.

De eerste indrukken van Hong Kong waren, euhm, warm, maar gelukkig wende dat vrij snel. Van de jetlag en de lange vlucht in de bus richting de stad, proberen niet in slaap te vallen en iets op te vangen van de bizarre omgeving: overal flats, vaak met raampjes en balkonnetjes waar kleding over uitgehangen werd, in contrast omgeven met tropische groene heuvels en blauw zeewater. Vervolgens hebben we een aantal dagen met z’n zevenen de stad een beetje ontdekt. Ook de stad zelf zat vol met contrast. Eén avond liepen we terug richting het hotel langs een (relatief kleinschalig) protest, waar vervolgens twee straten verderop de kroegen volzaten met drinkende Engelse toeristen.

Deze eerste dagen leerden we niet alleen de omgeving, maar ook elkaar weer nog wat beter kennen: met z’n vieren in een klein hotelkamertje, praktisch samen in één groot bed, met de rest aan de overkant waarvan we ’s ochtends bijna de Duitse schlagers door de muur konden horen. En toen kon het echte werk beginnen! De wedstrijd ging van start. We verbleven op de Hong Kong University of Education, een stuk buiten de stad, omgeven door groene heuvels. Het feit dat we toetsen hebben gemaakt ben ik al bijna weer vergeten, want wat vooral blijft hangen zijn de fantastische mensen die we daar hebben ontmoet en de leuke dingen die we hebben gedaan. Van Tajikistan tot Nieuw-Zeeland, van Mongolië tot Slowakije, we hebben contact gemaakt met mensen waarvan ik weet dat dat contact zeker nog blijft bestaan. Al gingen we ook heel erg graag met ons Nederlandse clubje om, en de Belgen die toch ook bijna een soort Nederlanders zijn. Verder was het eten in de kantine memorabel, waar je als vegetariër soms als ontbijt, middag én avondeten een bord spaghetti kreeg. Net niet het lekkere Aziatische eten waar ik op had gehoopt, maar best prima te doen.

En ook bizar was dat we een tyfoon langs ons heen kregen, waardoor ons veldwerk een dag uitgesteld werd omdat je in die keiharde wind en regen niet echt lekker buiten een kaart kon maken. Als team Nederland zijn we met de wedstrijd uiteindelijk het 10^e land van de 44 geworden, waardoor we ondanks al het afscheid van mensen de week toch met een goed gevoel konden afsluiten. Maar het avontuur hield nog niet op! We gingen met de Nederlanders nog verder op doortocht naar China. Dat betekende een grenscontrole met onmogelijk veel camera’s en een nieuw ontstane taalbarrière, waar we zelfs bij de hotelreceptie met Google Translate moesten communiceren. Maar wat hebben we ontzettend veel gave dingen gezien en gedaan.

De stad Shenzhen, met 12 miljoen inwoners en een supermodern karakter, in een paar decennia uit de grond gestampt. We gingen langs bij bedrijven en zagen hoe China ons zo voorbij aan het groeien is, zagen camera’s op elke hoek van de straat en een propagandafilmpje op een scherm aan een gebouw. Maar we genoten vooral ook van het fantastische uitzicht vanaf het vier na hoogste gebouw ter wereld, een prachtige waterkade en weer heel veel gezelligheid met elkaar. We hadden continu lol met z’n zevenen, met zo veel inside jokes, lijfliederen en opmerkingen die ik denk ik nooit kan vergeten (al zou ik het willen).

Vlak voor het einde van de reis namen we de hogesnelheidstrein van Shenzhen naar Shanghai, 8 uur lang door het Chinese landschap. In Shanghai gingen we langs bij een school waar een aantal leerlingen Nederlands les kregen, waar we interessante en leuke gesprekken mee hadden over hoe dat nou allemaal zat. Verder liep ons programma niet helemaal zoals gepland: de tweede tyfoon van de reis zou recht over Shanghai heen komen. De uiteindelijke schade viel erg mee, maar het weer was alsnog te slecht om daadwerkelijk wat te doen, waardoor we twee dagen lang vertoefden in het hypermoderne winkelcentrum op de hoek. Met z’n allen in onze regenponcho’s over straat en dan maar gezellig kletsen in cafeetjes of struinen door de winkels.

En toen alweer terug! Erg vreemd, we waren zo aan elkaar gehecht geraakt als groep dat het jammer was om afscheid te moeten nemen. Maar zo’n afscheid is ook maar tijdelijk, want wat houden we hier veel aan over. Vriendschappen, herinneringen, en ook nog eens een medaille… 😊

Brecht Reintsema

Twickel College – Hengelo